Διαβάζοντας το εν λόγω κείμενο το βρήκα ενδιαφέρον. Και το ενδιαφέρον πηγάζει γιατί μας φέρνει κάτι καινούργιο, κάτι που δεν είχαμε κάνει μέχρι τώρα. Σου βγάζει αυτό που λείπει. Κι αυτό που λείπει είναι η ανθρώπινη επαφή! Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι που λείπει στον σημερινό άνθρωπο. Οι διάφορες Λέσχες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθουν να εκφράσουν αυτή την ανάγκη. Βέβαια έρχεται αργά ή γρήγορα η απογοήτευση από το τρόπο που λειτουργούν οι Λέσχες, γιατί πιστεύω πως όλες λίγο πολύ παρουσιάζουν μια σειρά προβλήματα, που άλλα έχουν την αναφορά τους στις αδυναμίες οργάνωσης, άλλα στη συμμετοχή των μελών, άλλα σε μια σειρά λόγους και αιτίες που μπορεί κανείς να αναφέρεται ατελείωτα.

Από τη δική μου εμπειρία, καταθέτω με αφορμή που πήρα από το κείμενο και σε συνδιασμό με την Ελληνική πραγματικότητα και συνθήκες, κάτι που πρέπει να μη ξεχνάμε. Από το κείμενο φαίνεται καθαρά πως για λίγες ημέρες μπορεί κάποιος να ξεφύγει από την καθημερινότητα και να ζήσει για λίγο ανέμελα και χωρίς τα οποια προβλήματα.

Εγω πιστεύω πως λύσει στη αντιμετώπιση της καθημερινότητας και διέξοδος, είναι η ενεργός συμμετοχή με τους συνανθρώπους μας και η ανάπτυξη δραστηριοτήτων με μέσο τη μοτοσυκλέτα σαν κοινό τόπο έκφρασης

Λέω λοπιόν οτι η συμμετοχή είναι ανάγκη ανθρώπινη. Η μοτοσυκλέτα είναι το μέσο αλλά και ο ιδιαίτερος τρόπος έκφρασης αυτών των συναισθημάτων που δημιουργούνται και κατανοούνται από ένα μοτοσυκλετιστή.

Οι όποιες Λέσχες δίνουν τη δυνατότητα να αναπτυχθεί αυτό που λέμε "έκφραση" στο κάθε συμμετέχοντα. Δίνουν ταυτόχρονα την ευκαιρία να υλοποιηθούν μια σερά δραστηριότητες, που χαροποιούν σε κάποιο βαθμό τους περισσότερους. Από κάποια στιγμή όμως και μετά απαγοητεύουν, γιατί αδυνατούν να δώσουν αυτό το κάτι που θα κάνει τη διαφορά, αυτό που προσδοκούσαν όταν μπήκαν στη Λέσχη αλλά τελικά δεν το βρήκαν. Ισως και να μην ήταν συνειδιτό και προσδοκούσαν να το βρούν με τη βοήθεια των υπόλοιπων .
Κι αυτό πιστεύω πως είναι η ενεργή παρουσία των μελών. Γρήγορα συνειδητοποιούν πως είναι απλά παθητικοί συμμετέχοντες σε μια εκδρομή κατά κύριο λόγο, γιατί δεν υπάρχει άλλο κίνητρο ή δραστηριότητα, που θα τους εκφράζει και θα τους παρακινήσει να συμμετάσχουν ενεργά νιώθοντας πως είναι και δική τους υπόθεση αυτό που γίνεται.
Λείπουν ιδέες τέτοιες που να γίνεται έκφραση η αναζήτηση κοινών πραγμάτων, τέτοιων δραστηριοτήτων που να ψυχαγογούν από τη μια κι από την άλλη να συνδέονται με τον Πολιτισμό και τη κουλτούρα του Έλληνα, που ενώ όλος ο κόσμος θαυμάζει, εμείς τον έχουμε ξεχασμένο ή κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να τον ξεχάσουμε.

Οτι και να κάνουν όμως αυτοί που λειτουργούν σαν υπεύθυνοι στις διάφορες Λέσχες μέσα από τα διάφορα όργανα, δεν θα έχουν αποτέλεσμα τέτοιο που να δίνει προοπτικές, αν ο κάθε ένας που αποφασίζει δεν εχει συνειδητοποιήσει πως συμμετοχή είναι η ελάχιστη πειθαρχία στην υλοποίηση των όσων αποφασίζονται να γίνουν. Δεν μπορεί να τρέχουν κάποιοι και οι άλλοι να είναι παρατηρητές. Πρέπει να συμμετέχουν όχι απλά σαν παρουσία στο καφέ ή τη ταβέρνα στην εκδρομή, αλλά ενεργά σε κάθε εκδήλωση.

Με άλλα λόγια θέλω να πω οτι για να γίνει κάτι πέρα από αυτό που γίνεται και στο βαθμό που γίνεται πρέπει να μάθουμε να συμμετέχουμε ενεργά στα κοινά πράγματα με ενθουσιασμό και όρεξη γιαυτό που κάνουμε! Να πιστεύουμε στη συμμετοχή και να βοηθάμε με ανιδιοτέλεια. Ετσι κι αλλιώς κάνουμε κάτι που μας αρέσει. Ας το κάνουμε σωστά!
Και τότε θα δεις οτι οχι μια αλλά παμπολλες δυνατότητες θα ξεδιπλωθούν μπροστά μας για την όποια εκδήλωση.

Το μεράκι και η προσφορά ας γίνει καθοδηγητής μας και ας είμαστε βέβαιοι οτι θα κάνουμε θαύματα. Ας μη ξεχνάμε οτι είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ!!! ... στο χέρι μας είναι να το αποδείξουμε πρώτα πρώτα στους εαυτούς μας, ... και σε πείσμα ορισμένων ....