Είναι γνωστή η αγάπη μου , γιά τα διάφανα κρίνα , ισως γιατί γεννήθηκαν στην παλιά μου γειτονιά το Αιγάλεω , ισως γιατί περάσαμε μαζί ατελείωτες ωρες και στα Live αλλά και σε στιγμές χαράς , λύπης , με μπόλικο πιώμα ...
Με τα παιδιά της μπάντας,  φίλοι , μοιραστηκαμε πολλά , ειδικά τοτε που ηταν παντελώς αγνωστοι , για μενα ηταν η καλύτερη εποχή , studio 42 , και μετά στο χρυσοστόμιο ( υπάρχει και σήμερα ) του φίλου μου του Γιάννη ετσι για ξεκούραση   
Η μπάντα Αποτελείτο από τους Θάνο Ανεστόπουλο (φωνή/ ακουστική κιθάρα/ φυσαρμόνικα/ πιάνο/ όργανο), Νίκο Μπαρδή (κιθάρες/ τρομπέτα/ κρουστά/ συνθετητές/ μεταλλόφωνο), Κυριάκο Τσουκαλά (κιθάρες/ πλήκτρα/ κρουστά/ γεννήτρια ήχων), Παντελή Ροδοστόγλου (ηλεκτρικό μπάσσο), Τάσο Μαχά (τύμπανα/ κρουστά)και τον Παναγιώτη Μπερλή (φωνή, πλήκτρα,σύνθεση/ενορχήστρωση, 1995-2000).


Αυτή είναι η ιστορία των Διάφανων Κρίνων , που σαν όλες τις ιστορίες κρύβει πόθους και μνήμες από πρόσωπα και γεγονότα , που αν και τα κατάπιε η δίνη του δρεπανοφόρου Χρόνου, αυτά καταστερίστηκαν στον ουρανό των αναμνήσεων που καμιά φορά ατενίζει η ψυχή μας.

Ήταν το καλοκαίρι  του ʽ 90, ένα απʼ εκείνα τα δειλινά που κάτι μυστικό σε καλεί να το ανακαλύψεις, όπου συναντήθηκαν στο μπαλκόνι του σπιτιού του Θάνου, αυτός και ο Τάσος. Αφορμή για τη συνάντηση στάθηκε ένα τραγούδι, αιτία η ανάγκη για δημιουργία, για ανίχνευση νέων τρόπων, νέων μουσικών εντυπώσεων, ο  σχηματισμός δηλαδή μιας νέας μπάντας, διότι ” έπαιζαν ” από παλιά μαζί. Αυτοί κι ο Σωτήρης Σταμπουλίδης στο μπάσο. Είχαν χαθεί όμως τα τελευταία δυο χρόνια. Ο ένας απʼ εδώ…
ο άλλος απʼ εκεί… Ένα τηλεφώνημα στον Σωτήρη ήταν αρκετό. Ενθουσιασμός ! Ραντεβού αύριο κι όλας, συνάντηση, πρόβα! Κάτι δυνατότερο κι ουσιαστικότερο φαινόταν στον αέρα…
…Την ίδια ώρα ο Κυριάκος, ίσως, να τραβούσε για τον ναύσταθμο, ο Παντελής, ίσως, να σχολούσε απʼ τη ” Φωλιά “, ο Νίκος, σίγουρα, κάπου θα έπαιζε κιθάρα, ίσως, στο studio 42…

Ίδιο καλοκαίρι, Αιγαίο. Αρμενίζει ο «Ίκαρος» από Εύδηλο για Πειραιά. Δυο άνθρωποι με αγκαλιά μια κιθάρα, ανταμώνουν αυτοί και η μοίρα τους. Τσουκαλάς, Ανεστόπουλος.
Γνωστοί από το σχολείο, φίλοι, μια γειτονιά. Κλωτσά η σχέση να φύγει και οι καρδιές χτυπούν, ταιριάζουν τα χνώτα και οι αγάπες. Σʼ εκείνο το ταξίδι…” τα όνειρα εδώ κάπου αρχίζουν “… Στην επόμενη πρόβα ήταν τέσσερις.
Στούντιο του Σόλωνα, Νέα Ζωή. Πολύχρωμα φώτα, ενισχυτές, τύμπανα, πλήκτρα!
Νιώθουν στο φυσικό τους χώρο. Παίζουν με απίστευτο δυναμισμό και τα τραγούδια ξεπηδούν το ένα πίσω απʼ τʼ άλλο, μαγευτικά! ” Το Φάντασμα “, “Ακακία “,”Virginia Claim”, ήταν μερικά από αυτά. Η δημιουργικότητα φτάνει στο ζενίθ. Μυστική λέξη : Christian Brothers!
Εδώ κάτι συνέβαινε! Βαθειά στο πίσω μέρος του μυαλού τους, πέρα από τη λογική, η μοίρα άρχιζε να υφαίνει όλους τους πιθανούς δρόμους που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν από δω και στο εξής, χτίζοντας γέφυρες κι ανοίγοντας γκρεμούς, για τον καθένα μα και για όλους μαζί, δοκιμάζοντας την πίστη και την αντοχή τους.
Όμως, πάντα κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Αρχές ʽ 91 και ο Σωτήρης αποχωρεί από τη μπάντα. Η ουσία πίσω από τα “γιατί” βρίσκεται στο ότι καμία κατάσταση, είτε όμορφη είτε άσχημη δεν κρατά για πάντα. Από τη στιγμή που γεννιέται, με τα συναισθήματα που δημιουργεί, είναι σαν να ζητά το αντίθετό της να σπρωχτεί, να κάνει κύκλο, να ολοκληρωθεί.
Σʼ αυτόν τον αέναα περιστρεφόμενο τροχό, όπου το αποτέλεσμα γεννά αιτίες που με τη σειρά τους οδηγούν σʼ άλλα αποτελέσματα, είναι που μαύρα σύννεφα μαζεύονται στον ουρανό της μπάντας. Σύννεφα που έφεραν και φέρνουν καταιγίδες που άλλοτε μπορούν να αποφευχθούν κι άλλοτε τις προκαλούν οι ίδιοι ωσάν νέοι μα άπειροι βροχοποιοί.

Αρχές του ʽ 91, χειμώνας, και το όνομα βρίσκεται. Διάφανα Κρίνα. Από ένα τραγούδι και μʼ ένα ταυτόχρονο εμπνευσμένο ” κλικ ” στα μυαλά τους. Καλό σημάδι.
” Θα πάρω εγώ το μπάσο”,είπε ο Θάνος. Αν εξαιρέσουμε το σπάσιμο ενός πλήκτρου του πιάνου από την πτώση ενός πιατινιού, το σπάσιμο του πεταλιού της μπότας των ντραμς από πολλούς θεωρείται φυσιολογική φθορά. Για τον Σόλων όμως, δεν ήταν έτσι και τα
” Κρίνα” μένουν στο δρόμο. Ένας φίλος ο Θωμάς, μπασίστας  σε μια ρέγγε μπάντα, τους ” Κιλιμάντζαρο”, δίνει λύση: ” Γιατί δεν πάτε στον Τζώνη!”
Studio 42, στη καρδιά του Αιγάλεω, διαθέτει και μπάσο! Οικοδεσπότης ο Γιάννης Ζερβάκος, άνθρωπος που σε βλέπει και ανοίγει τα χέρια του. Ζεστός, εγκάρδιος, έτοιμος να βοηθήσει. Πέρασαν καμπόσους μήνες εκεί, οι τρεις τους και ο Γιάννης. Άλλοτε με ταξί, άλλοτε με λεωφορείο, Νέα Ζωή - γήπεδο Αιγάλεω. Μπύρες από το γωνιακό ψιλικατζίδικο, κρασί, ούζο, ουίσκι από την ” Κάβα 21″(!!), πολλά τσιγάρα και ” Πρόσωπα Γκρι”, ” Παρείσακτος”, ” Ο Ουρανός Του Βεδουίνου”, οι καρποί της εποχής αυτής.
Τα πάντα εξελίσσονταν μʼ απίστευτες ταχύτητες. Το πρώτο live δεν άργησε να έρθει.
Τα ” Κρίνα” καίγονταν να φτάσουν στη πηγή, εκεί απʼ όπου ξεπηδούν όλα τα δεδομένα.
Η ζωντανή εμφάνιση, το ξεμπρόστιασμα.

1991. Καλοκαίρι. Πλατεία Φυλακών Κορυδαλλού με τους ” Ωχρά Σπειροχαίτη”.
Τριάντα λεπτά ακατέργαστου RʼN'R με “γκαραζιέρικο” παίξιμο. Ο ενισχυτής της κιθάρας κόντευε να εκραγεί, τα τύμπανα ασελγούσαν στα τραγούδια και ο Θάνος έκανε στις φωνητικές του χορδές ότι ακριβώς έκανε και στις χορδές του μπάσου.
Επόμενο live. Χαϊδάρι, φεστιβάλ στο Παλατάκι. Ένα μπουκάλι βότκα στα στομάχια, μια κιθάρα, δυο μπαγκέτες και πάνω στη σκηνή. Κάπου ανάμεσα στο κοινό έστεκε και ο Νίκος ο Μπάρδης και κοιτούσε… κοιτούσε και άκουγε…

Ένα ένα τα κάστρα έπεφταν και οι απαιτήσεις τέθηκαν από την αρχή ισχυρές προς τους ίδιους τους εαυτούς τους. Απαιτήσεις για έναν ιδιωτικό χώρο και για νέα μέλη, να μοιραστούν το όνειρο, να το κάνουν πιο πραγματικό.
Λίγο μετά το καλοκαίρι προστίθεται στη παρέα και ο Νίκος Τσουκαλάς, αδερφός του Κυριάκου και φίλος εδώ και χρόνια των υπολοίπων. Κιθαρίστας κι αυτός, πιο πριν έπαιζε στους ” Χωρίς Ανάσα”. Είχε χώρο για πρόβες. “Ελάτε σπίτι μου”, είπε. Ήταν ένα μικρό δωματιάκι στην ταράτσα του σπιτιού του. Απίστευτη τύχη. Ήταν στριμωγμένα αλλά ελεύθερα από χρόνο. Άρχισαν να φαντάζονται τον μπασίστα τους. Βάζουν αγγελία στην μουσική εφημερίδα “ΟΖ”. Ανταποκρίθηκαν δυο άτομα. Δεν ταίριαξαν όμως και η αναζήτηση σταματά εδώ διότι πριν περάσει καλά καλά ένας μήνας, χρειάστηκε να φύγουν από το σπίτι του Νίκου επειδή ο θόρυβος που προκαλούσαν ήταν πάνω από τις αντοχές των περίοικων. Έτσι ξαναγύρισαν στο παλιό, καλό, studio 42 που τόσο όλοι τους αγάπησαν.

Λίγο καιρό μετά αποχωρεί και ο Νίκος Τσουκαλάς. “RʼN'R Never grassed”,είχε πει κάποιος, καλώς ή κακώς. Τα “Κρίνα” συνεχίζουν τρίο. Συνεχίζονται και οι εμφανίσεις σε συνοικιακά μπαράκια ώσπου το χειμώνα του ʽ 92 η  τύχη χαμογελά. Βρίσκεται χώρος. Άλλος χώρος.
Υπόγειο αυτη τη φορά. Αγοράζουν όργανα, με τον Κυριάκο πάντα έτοιμο, με τον P.V. και την Lucile αγκαλιά, μαέστρος και οργανωτής της ηχητικής τους ταυτότητας. Rogers τύμπανα, Farfissa για το μπάσο, μια Lem κονσόλα για τη φωνή, φτιάχνουν τα ηλεκτρικά και ξεκινούν τις πρόβες. “Υπόγεια Πρόβα”, “Πολεμικό  Ανακοινωθέν”, “Παρείσακτος”, “Αναστεναγμός”.

Ανθίζουν τα κρίνα στην καρδιά του χειμώνα; Αν ναι, τότε τι κρίνα θα είναι αυτά;
Ένα απόγευμα, κατέβηκε τη σκάλα του υπογείου ο Παντελής. Ψηλός, αδύνατος, με μια φάτσα που δύσκολα συναντάς κι ακόμα πιο δύσκολα ξεχνάς, άνθρωπος φτιαγμένος από την ίδια πάστα, ρομαντικός κι ευαίσθητος, προχωρούσε σε παράλληλα μονοπάτια με τους υπόλοιπους. Μέσω ενός κοινού τους φίλου ήρθε σε επαφή με τα “Κρίνα” και ταιριάξανε τα χνώτα και τα όνειρα.
Όμως όπως έλεγε και ο αξέχαστος H.P.Lovecraft, “…για κάθε όνειρο που οι άνεμοι μας φέρνουν, χιλιάδες όνειρα δικά μας παίρνουν…“. Δεν ήταν μόνο ο πόλεμος στον Κόλπο η συμφορά εκείνο το καλοκαίρι, ήταν και η πλημμύρα στο υπόγειο που τους ανάγκασε να “ξεσπιτωθούν” για μια ακόμα φορά. Μισό μέτρο νερό στο υπόγειο, να καθρεπτίζεται η στάθμη στα μάτια τους, να τους πνίγει.
Επιστροφή, που αλλού, στο πάντα φιλόξενο “Studio 42″.

1993. Μέσα στους αρκετούς μήνες που πέρασαν στο “42″, η μεγαλύτερη και ευτυχέστερη στιγμή γράφτηκε με την “είσοδο” του Νίκου Μπάρδη. Ο Νίκος είχε από καιρό φανταστεί τον εαυτό του να παίζει μαζί τους, ακούγοντάς τους, εκεί στο “42″. Διακριτικός κι ευαίσθητος με μια μεγάλη δημιουργική διάθεση και πάνω απ΄ όλα πειραματιστής δεν άργησε καθόλου να κερδίσει τις καρδιές τους και να δέσει μαγικά το σχήμα δίνοντάς του την κατάλληλη ισορροπία.
Πρώτη εμφάνιση στο ΑΝ club στην πρώτη τους έξοδο στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Οι τοίχοι του “42″ ολοένα γέμιζαν με αυτοσχέδιες αφίσες των συναυλιών τους. Τα καινούρια τραγούδια γίνονταν πιο “έξυπνα”, πιο περιεκτικά από πρίν, πιο μελωδικά. Χωρίς να απαρνηθούν τις ρίζες τους και την παιδεία τους, τα “Κρίνα” αφομοίωναν συνεχώς τα ερεθίσματα από τον κόσμο γύρω τους που συνεχώς άλλαζε.
Έτσι τέλη του ΄93 παίρνουν την απόφαση πως ήρθε ο καιρός να αποτυπώσουν σε βινύλιο δείγματα της δουλειάς τους ικανοποιώντας έτσι ένα όνειρο ( το πρώτο όνειρο ) και ταυτόχρονα δίνοντας ένα ραντεβού με την Ιστορία. Σε λίγους μήνες ο Θάνος και ο Τάσος θα έφευγαν στην υπηρεσία της μαμά-πατρίδος. Έτσι με τη βοήθεια του Ζερβάκου στο “42″ πραγματοποιήθηκε το πρώτο demo με πέντε τραγούδια: “Αναστεναγμός”, “Προσευχή”, Πολεμικό Ανακοινωθέν”, “Λιώνοντας Μόνος”, “Κάτω απʼ το Ηφαίστειο”.Μάλιστα το “Κάτω απʼ το ηφαίστειο” ήταν το πρώτο από την στιχουργική δουλειά του Παντέλη, μέχρι τότε ο Θάνος ήταν ο απόλυτος στιχουργός. Το demo φτάνει στα χέρια του Θοδωρή Κρίθαρη στην Wipe Out .Συμφωνεί και το χειμώνα του ΄94 ηχογραφούν το πρώτο τους επτάιντσο “Κάτω απ΄το Ηφαίστειο - Λιώνοντας Μόνος” στον Περισσό σ΄ ένα στούντιο της Columbia.
Εκεί στο περίφημο P.D.R. ,θα είναι η πρώτη τους επαφή με τέτοιους χώρους “επεξεργασίας θαυμάτων”, όπως και η πρώτη τους επαφή με τον Κώστα Βάμβουκα που έκανε την ηχοληψία, βοήθησε στην παραγωγή και στάθηκε οδηγός για τα “Κρίνα” σʼ έναν άγνωστο δρόμο που μόλις είχαν αρχίσει να βαδίζουν. Σάν τέτοιος λοιπόν, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία τους, αλλά τρία χρόνια αργότερα.

Ένα μήνα μετά την ηχογράφηση του επτάιντσου, χτυπά το τηλέφωνο. Ο Κρίθαρης προτείνει τη συμμετοχή των  “Κρίνων” στη συλλογή που θα εξέδιδε η Wipe Out με τίτλο “Το Μαγικό Βοτάνι”. Μεγάλη ευκαιρία! Και μπαίνει εδώ το ερώτημα: καινούριο τραγούδι ή  παλιό; Εδώ έγινε και η πρώτη καθοριστική επιλογή για το μέλλον της μπάντας.
Φυσικά καινούριο!!!! Τόσο καινούριο μάλιστα που δεν υπήρχε ακόμα.
Υπήρχε κάτι άλλο όμως…
Πριν λίγες μέρες ,ένα άχαρο μουντό μεσημέρι, στο λεωφορείο για την Αθήνα, ο Θάνος σκέφτεται την Κατερίνα Γώγου, που τόσο απότομα και τόσο νωρίς άφησε κενή τη θέση της.” Αυτό για την Κατερίνα”,είπε στους υπόλοιπους δείχνοντάς τους τους στίχους πάνω σ΄ ένα κομμάτι εφημερίδας. Οκτώ ώρες στο studio “Praxis” με τον Coti-K. και η “Μουχλαλούδα, η μπαλάντα της φωτιάς” ήταν γεγονός! Ένας τίτλος που ομολογουμένως μπέρδεψε πολλούς μα ένα τραγούδι που ακούστηκε πολύ, τόσο ώστε να εντυπωθούν τα “Κρίνα” στη συνείδηση του κόσμου.
Έτσι το Μάρτη του ʽ 94 μʼ ένα επτάιντσο που κοντεύει να εξαντληθεί (κόπηκε μόνο σε 500 αντίτυπα), μʼ ένα τραγούδι σε μια συλλογή να παίζεται στο ραδιόφωνο και δύο από αυτούς στο στρατό, τα “Κρίνα” κάνουν ένα διάλειμμα που κράτησε μέχρι και το Φθινόπωρο του ʽ 95 οπότε και επέστρεψαν, ώστε να προετοιμαστούν, όλοι μαζί, για ένα ακόμα μεγάλο βήμα στο ραντεβού τους με την ιστορία (το δεύτερο όνειρο) τον Χειμώνα του ʽ 96.
Όμως, συναυλιακά, τα “Κρίνα” θα μείνουν  άπρακτα ουσιαστικά μέχρι την Άνοιξη του ʽ 97 από ένα τραγικό συμβάν:
Πρώτη Μαίου του ʽ 95, ένα ατύχημα με τη μηχανή θα κρατήσει τον Κυριάκο πολλούς μήνες στο κρεβάτι.

1996. Χειμώνας. Με δώδεκα τραγούδια στις “αποσκευές” τους, τα Κρίνα μπαίνουν στο Praxis με ηχολήπτη τον Λάμπρο Σφυρή  και μʼ ένα καινούριο μέλος στη σύνθεσή τους τον Παναγιώτη Μπερλή, έναν παλιό γνωστό και φίλο, που θα ηχογραφούσε πλήκτρα και πιάνο στα τραγούδια . Μέσα σε ένα μήνα περίπου το “Έγινε η απώλεια συνήθειά μας” ήταν γεγονός. Περιείχε δεκατέσσερα τραγούδια -δώδεκα συν δύο, το “Δίπλα σου σαν… πάντα” και το “Δ” που δημιουργήθηκαν επί τόπου.
Έτσι για πρώτη φορά τα Κρίνα αρχίζουν τα live έχοντας πλέον δισκογραφική δουλειά, αφήνοντας πίσω σιγά σιγά τα παλιά τους τραγούδια, αφήνοντας πίσω τα παλιά τους λημέρια.
Πρώτο live στο club της οδού Ασωμάτων και ακολουθεί το “Δίπλα στο ποτάμι” για να φτάσουμε στον Ιούνιο του ʽ 97 όπου θα φιλοξενηθούν από το Rockwave Festival, τη δεύτερη μέρα μαζί με τους Love in Sadness, Flowers of Romance, New Model Army και The Sisters Of Mercy.
Eκτός από τις πύλες του Rockwave, εκείνη τη χρονιά, ανοίγουν και οι πόρτες για κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή συνεργασία με τον Κώστα Βάμβουκα . Ο Κώστας, με το γέλιο να εναλλάσσεται με τη δημιουργική τρέλα στο βλέμμα του, θα γίνει το έβδομο μέλος της μπάντας, ωθώντας τα πράματα εκεί όπου κανείς άλλος δεν θα μπορούσε, προσφέροντας, πολλές φορές, στην ισορροπία την άγρια ομορφιά της ακροβασίας.
Με ηχολήπτη τον Κώστα, το ʽ 97 θα φύγει με τρία ακόμα live, στο φεστιβάλ του Άρδα, στη Υδρόγειο στη Θεσσαλονίκη και στο ΤΝΤ στα Γρεβενά, συνολικά έξι συναυλίες που τα Κρίνα θα τις θυμούνται για πάντα.

Το 1998 θα έρθει με τους καλύτερους οιωνούς. Η μπάντα αφήνει οριστικά το αγαπημένο “studio  42″ για να στεγαστεί σε δικό της χώρο. Μονοκατοικία με αυλή και απεριόριστο χρόνο για χαλάρωση και πρόβες. Αποφασίζουν να αφήσουν τις δουλειές τους για να αφοσιωθούν στη μουσική και ότι ήρθε η στιγμή για το δεύτερο μεγάλο τους δίσκο.
Πάλι στο “Praxis” και το “Κάτι Σαράβαλες Καρδιές” θα είναι η νέα τους παρεμβολή στην Πραγματικότητα η οποία θα ξεδίπλωνε μπροστά τους άπειρες επιλογές. Νέοι δρόμοι, νέοι άνθρωποι, νέες αγάπες. Ξεχωριστή στιγμή ήταν η συμμετοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη σʼ αυτό το δίσκο.
Η πρώτη τους εμφάνιση  στο club “ΡΟΔΟΝ” θα γίνει στις 25 Απριλίου του 1998.
Μέσα σʼ αυτό το χρόνο και στον επόμενο, τα Κρίνα θα δώσουν live σʼ όλη την Ελλάδα σχεδόν. Η μπάντα είναι on the road. Εννιαθέσιο βαν, φορτωμένο πίσω με τα όργανα και τους ενισχυτές και το κοντέρ να γράφει. Ατελείωτα χιλιόμετρα, μέσα στο βάν, ο ένας δίπλα στον άλλο και οι καρδιές να ανοίγουν. Κι έτσι να βγαίνουν όλα στη φόρα. Το φως και το σκοτάδι.
Να τρέχει το βαν μες την ομίχλη, το cd να παίζει Deus, οι μπύρες να γυρνούν… κάποιος φωνάζει, thatʼs rock ʽnʼ roll…,οι πόλεις να εναλλάσσονται η μια την άλλη, νέες πόλεις, άλλα μαγαζιά, διαφορετικοί άνθρωποι, καινούριες αγκαλιές, περισσότερα γέλια, λίγα ακόμα δάκρυα, κι έκει, ο χρόνος σταματά, επιβραδύνει μέχρι που σταματά τελείως και όλα γίνονται, όλα συμβαίνουν τώρα, σʼ ένα μεγάλο, άπειρο ΤΩΡΑ !
Έχουμε ανακαλύψει τη μηχανή του χρόνου! Είμαστε χρονοταξιδιώτες!
Τέλη του ʽ 99, επιστροφή στην Αθήνα, που αρχές Νοεμβρίου, ζει ένα μεγάλο γεγονός. Οι Tintersticks έρχονται για δύο μέρες στη “Σφεντόνα”. Τους γίνεται πρόταση για support και δέχονται και τα Κρίνα ανεβαίνουν στη σκηνή για σαράντα λεπτά να παίξουν  και για δύο ώρες back stage να δουν και να ακούσουν από κοντά τον Stuart Staples και την παρέα του.

Το 2000 θα σημαδευτεί από την αποχώρηση του Παναγιώτη και η αλλαγή αυτή θα φέρει την ανάγκη για νέους προσανατολισμούς.
Τα live συνεχίζονται ασταμάτητα, από πόλη σε πόλη. Εκεί κάπου ανάμεσα, βράδυ, σʼ ένα βρόγχο του αιτιατού, όπου δεν υπάρχει ο χρόνος, το βαν διασχίζει την ενδοχώρα και το μυαλό δουλεύει ασταμάτητα, τα Κρίνα αποφασίζουν να ορθώσουν τη δική τους φωνή .
Με τη δική τους δισκογραφική εταιρία , THIS IS MY VOICE, θα κυκλοφορήσουν το 2000 το ΕΡ «Είναι που όλα ήρθαν αργά» και το LP «Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές» και με μπροστάρη και οδηγό τον Κώστα Βάμβουκα, θα οργανώσουν την μεγαλύτερή τους περιοδία στην Ελλάδα το 2001 με κατάληξη την Αγγλία. Fish and chips και hot-dog με ψημένο κρεμμύδι στους δρόμους του Λονδίνου, του Μάντζεστερ, του Μπράϊτον, βόλτες στα δισκάδικα, στα δισκάδικα-καφέ, μαύρη μπύρα, καμπανάκι στις 11 το βράδυ και η ιστορία της Βρετανικής μουσικής σκηνής να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια τους.

Τι άλλο να πούμε; Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Το 2004 η  THIS IS MY VOICE κλείνει  και ο Κώστας Βάμβουκας αποχωρεί από το σχήμα. Είπαμε, δεν είπαμε; “…η ουσία πίσω απʼ τα “γιατί” είναι ότι…”. Διαρκώς άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αφήνοντας τη σφραγίδα τους πάνω σʼ αυτούς που συνεχίζουν. Μέσα από τις ιδιόμορφες σχέσεις αυτό που εξερευνείς τελικά, κάθε φορά, είναι πλευρές του εαυτού σου και σκοπός του κάθε εξερευνητή είναι να είναι δίκαιος και όχι να αποδίδει δικαιοσύνη.

Μʼ ένα δισκάκι στο Fractal Press ( ηχογραφημένο από την ομάδα one hour before the trip)και τη μουσική επένδυση του θεατρικού “Δις Τζούλια”, τα Κρίνα φτάνουν, το 2003 να ηχογραφούν στο δικό τους χώρο το “Ό,τι απόμεινε απʼ την ευτυχία” με ηχολήπτες-συμπαραγωγούς τους Τίτο Καρυωτάκη και Χρήστο Χαρμπίλα. Αυτό θα είναι και το “κύκνειο άσμα” της this is my voice. O Kώστας Βάμβουκας παραδίδει τη σκυτάλη και ο Δημήτρης Γιάλας αναλαμβάνει τον ήχο των Κρίνων, δίνοντας νέα πνοή στον ήχο και στις σχέσεις.
Απʼ το 2004 τα Κρίνα στεγάζονται σʼ άλλο χώρο που εκτός από προβάδικο, αξιοποιήται δημιουργικά και για ηχογραφήσεις. Πιστοί στο όραμά τους για πειραματισμό το 2006 ηχογραφούν με τον Δημήτρη Γιάλα το ορχηστρικό “Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους”,

Και τώρα υπακούοντας σʼ ένα ακόμα κάλεσμα της αγάπης, καλούνται στην ουσία να βρουν τη δύναμη να χτίσουν γέφυρες, με υλικά τους ίδιους τους εαυτούς τους, για να ξεπεράσουν τους γκρεμούς που άνοιξε ή τυχόν νʼ ανοίξει μπροστά τους η μοίρα. Η ιστορία εξελίσσεται σε διαρκή ροή.
Είτε υποθέσουμε πως η ζωή και η τύχη είναι τροχοί που γυρνούν και πως το καλό διαδέχεται το κακό, όπως το φως το σκοτάδι, οπότε με υπομονή, σύνεση και ελπίδα όλα πετυχαίνονται, είτε πούμε πως το πάθος, η επιμονή, το όραμα και η αγάπη δίνουν στο φινάλε τη διέξοδο στις χαοτικές καταστάσεις της ζωής μας (ποιός θα αμφισβητούσε την ικανότητα του ανθρώπου με τέτοια εφόδια να διαμορφώνει το μέλλον του, η αλήθεια παραμένει η ίδια.
Χρειάζονται το ίδιο η επιμονή και η υπομονή, η σύνεση και το πάθος, το όραμα, η ελπίδα και η αγάπη για να ξεφύγει κανείς από τον πόνο τον αγκιστρευτή και τον Χρόνο που μας μετρά και μας τελειώνει. Να βάλει τάξη στο Χάος και να δημιουργήσει. Το θάρρος, σʼ αυτό το “επικίνδυνο παιχνίδι” δεν είναι παρά το δόλωμα που προκαλεί την τύχη η οποία, αργά ή γρήγορα θα σταθεί σʼ αυτόν που τολμά.

ήταν τέλη 2008 ή αρχές 2009 (δεν θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία) που στην συναυλία στο Stage στην Λάρισα, τα Κρίνα βγαίνουν στην σκηνή χωρίς τον Θάνο, ο οποίος εμφανίζεται κοντά στην μισή ώρα αφού ξεκίνησε η συναυλία, ερχόμενος από έξω και όχι από τα παρασκήνια, σε όχι και τόσο καλή κατάσταση (σχεδόν δε στεκόταν στα πόδια του). Φωνάρα όπως πάντα, κοντά στη μισή ώρα μαγικές μουσικές περιπλανήσεις... και ξαφνικά ο Θάνος όπως ήρθε φεύγει...απότομα....με την συναυλία να τελειώνει εκεί.... μετά από λίγο καιρό βγήκε η επίσημη ανακοίνωση ότι το συγκρότημα σταματάει...

ισως  ενα απ τα καλύτερα γκρουπ  που εχει  στο εναλλακτικό (ψυχεδελικο)  ροκ η ελληνική σκηνή ...

ηταν απ τα αγαπημενα μου.... οταν έπαιζα ελληνικο ροκ στo nikSalonik Radio (με εφαγε ο Lordos Με τα πριόνια   )

Από τα λίγα συγκροτήματα που με "κράτησαν". αυτό το πένθιμο "στα @@ μου" που μου έβγαζαν τα τραγούδια τους με έφτιαχνε κ με φτιάχνει! Μακάρι να είχαν βγάλει ακόμη 10 δίσκους.

Δύο sold out συναυλίες στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, με έναν απόλυτο σκοπό: την ανάταση της ψυχικής δύναμης και ανύψωση εννοιών χαμένων, όπως αυτών της αλληλεγγύης, της ένωσης, της ανθρωπιάς. Ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο οποίος δίνει κυριολεκτικά μια μάχη κατά του καρκίνου των οστών, καλεί μουσικούς του φίλους και όλους εμάς, προκειμένου να επαληθεύσει τον τίτλο του τελευταίου δίσκου των Διάφανων Κρίνων «...Και η αγάπη πάλι θα καλεί!». Οι Last Drive, ο Γιάννης Αγγελάκας και η μπάντα του και τέλος ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ανταποκρίνονται στο κάλεσμα και μας χαρίζουν στιγμές ανεξίτηλες στη μνήμη, στιγμές που στην κυριολεξία αξίζουν όσο μια ζωή.

Οι Last Drive ορίζουν την έναρξη με το δυνατό ηλεκτρονικό, ροκ ύφος τους και προθερμαίνουν το κοινό για μια ίσως από τις πιο συγκινησιακά φορτισμένες συναυλίες που έχουν διαδραματιστεί ποτέ. Ύστερα ο ποιητής της ελληνόφωνης ροκ σκηνής Γιάννης Αγγελάκας ανεβαίνει στο stage «Απόψε τραγουδάμε για το Θάνο» και ένα τραγουδάκι Αιρετικό, παρέα με το χαμένο που τα παίρνει όλα στο τέλος, διαπερνούν όλο μας το κορμί και φορτιζόμαστε ένα κλικ παραπάνω. Πάντα άμεσος, πάντα εσωτερικός και ανθρώπινος, ο Αγγελάκας χαρίζει απλόχερα την ενέργεια που παίρνει από το κοινό και φτου κι απ 'την αρχή. Έτσι πάνε αυτά, άλλωστε.

Στη συνέχεια σιωπή. Σιωπή και αναμονή. Και όλα αυτά ξεσπούν συνθήματα ενός κόσμου που θυμίζει τσούρμο από αγρίμια εγκλωβισμένα εντός μιας χώρας που τα διώχνει. «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά!», «Θάνο έλα, μας έχει πιάσει τρέλα!» ουρλιάζουν ατίθασα νιάτα και καθαρόαιμοι ροκάδες, αγκαλιά με τα παιδιά τους. Μικροί, μεγάλοι, όλοι ένα και όλοι για έναν, το Θάνο Ανεστόπουλο.

Διάφανα Κρίνα επί σκηνής, ενωμένα ξανά και ο Θάνος χαιρετάει φανερά συγκινημένος στη θέα μιας Τεχνόπολης που ασφυκτιά. «Είμαστε εδώ για να ζήσουμε και θα ζήσουμε όσο θέλουμε να ζήσουμε!» λέει γεμάτος πυγμή και ζωή και κάπου εκεί όλα αρχίζουν... «Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά», «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», «Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός», «Ζωή σαν τη δικιά μου», «Μέρες αργίας», «Τελευταίος σταθμός» και ρίγη στο άκουσμα τους και στην όψη ενός Θάνου πιο δυνατού από ποτέ, αγέρωχου, ακούραστου, αληθινού, με κιθάρα ανά χείρας και πρόσωπο καθαρό, φωνή ζεστή, αύρα ανθρώπινη.

Δάδες με φωτιές, πανό αγάπης, ουρλιαχτά, χειροκροτήματα σαν αυτά που ποτέ ξανά δεν ακούσαμε, συνεχόμενα, δάκρυα στα μάτια και ένταση και όλα αυτά συνθέτουν μια μαγεία άνευ προηγουμένου. Ο Αλκίνοος ανεβαίνει στο stage «Ευχαριστούμε τα Διάφανα Κρίνα, γιατί σε μια εποχή σκοτεινή έκαναν μια ζωή γιορτής!» και ντουετάρει μαζί με το Θάνο «Βάλτε να πιούμε ζωή». Μια αγκαλιά ακολουθεί και η φόρτιση παίρνει άλλες διαστάσεις. Το κοινό από κάτω λυσσομανάει, πονάει και δυναμώνει και μετά από τρεις ώρες και κάτι αναφωνεί «Σ 'ευχαριστούμε Θάνο»... Όμως τίποτα δε σταματάει εδώ. Μόνο συνέχεια έχει ζωή. Μόνο συνέχεια.
Σ 'ευχαριστούμε Θάνο!

Ευχαριστούμε τα Διάφανα Κρίνα! Ευχαριστούμε τα Κρίνα από την καρδιά μας που σε μία εποχή σκοτεινή έστησαν μια γιορτή φιλίας και αγάπης. Εγώ προσωπικά σκύβω και τους φιλώ τα χέρια. Φιλώ αυτά τα χέρια που ζούνε δουλεύοντας στις ελιές και στα αμπέλια και δουλεύοντας πότε ως courier και πότε ως delivery και όντας στην ανεργία και ξεφορτώνοντας κούτες στα σούπερ μάρκετ για τρία ευρώ την ώρα, αλλά και στα βιβλιοπωλεία που ξεφυλλίζουν όρθιοι οχτάωρα και δεκάωρα και χαϊδεύουν βιβλία, όταν όλοι ψάχνουν να κάνουν καριέρα. Αυτούς εδώ τους ανθρώπους, που γράφουν τέτοια τραγούδια και έχουν τέτοια ψυχή που μας μαζεύουν όλους εδώ δύο μέρες και μας φέρνουν κοντά σα μια γροθιά. Τους ευχαριστώ από την καρδιά μου και τους προσκυνώ.»

Στα μισα απο τα μερη που αναφερεις εχω παει.. στα αλλα μισα εχω παιξει...

Για καποιο λογο τα ειχα ξεχασει..ειχαν χαθει οι αναμνησεις της εφηβειας μου ....

Δακρυσα...

Σ ευχαριστω για το σκουντημα...

Νά είσαι πάντα καλά φίλε συνοδοιπόρε ματέο , χαίρομαι πού σου θύμισα στιγμές μοναδικές , δανείζομαι στιχους τού θάνου ......
Πήρες μα κι έδωσες πνοή
στην πιο θολή μου μνήμη.
Τώρα μπορώ να θυμηθώ
που σε είχα ξαναδεί.

Rory έγραψε:

Είναι γνωστή η αγάπη μου , γιά τα διάφανα κρίνα , ισως γιατί γεννήθηκαν στην παλιά μου γειτονιά το Αιγάλεω , ισως γιατί περάσαμε μαζί ατελείωτες ωρες και στα Live αλλά και σε στιγμές χαράς , λύπης , με μπόλικο πιώμα ...

και μεις τι να πουμε μπρε που δυο στενα πιο κατω ειναι το πατρικο του αγγελάκα ....ακριβως στην απεναντι οικοδομη ο φλωροσκουφης (τρυπες) και στον παραπανω οροφο απο το γραφειο μου το παλιο στουντιο των ξυλινων σπαθιων ....ωστοσο αγαπαμε τους "διαφανους κρινους " κι ιδιαιτερα τον Θανο .....

Η μουσική έχει χρώμα διάφανο και άρωμα κρίνων........

R.I.P Θανο καλό ταξίδι ........."πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει...
σε ένα ξεχωριστό άτομο που ξεκίνησε το αιώνιο ταξίδι !!!!!!!!!!