Μοτοσικλετιστές περίεργος και υπέροχος κόσμος!

Μερικά χρόνια πριν ο μπαμπάς ενός από εμάς που δεν υπάρχει πια, ο μπαμπάς
ενός αγγέλου με το νούμερο 24 στο φέρινγκ και στη καρδιά, μας περιέγραψε έτσι …
«…Μου είχε μιλήσει πολύ για σας αλλά για να πω την αλήθεια δεν έδωσα και πολύ βάση.
Εκείνος όμως που ήταν μεγάλος ξεροκέφαλος σας σύστησε έναν προς ένα.
Όλους αυτούς τους νέους που γνώρισα θα μπορούσα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω σαν να ήταν δικά μου παιδιά.
Βυθισμένοι μέσα στις μαύρες δερμάτινες φόρμες τους με τα φανταχτερά τους κράνη, όλοι τους αληθινοί σκληροί άντρες !
Μια παρέα που στο δρόμο δε κατεβάζει ποτέ το βλέμμα.
Αν όμως κάποιος σηκώσει τις μαύρες ζελατίνες που θυμίζουν Αριανούς θα δει ένα ζευγάρι υπέροχα καθαρά μάτια, πρησμένα από αληθινά δάκρια, που μέσα τους
μπορείς να βυθιστείς και να φτάσεις μέχρι τη ψυχή, διαπιστώνοντας πόσο καθαρή είναι !
Βγάλτε τους τη φόρμα και θα ανακαλύψετε ότι μέσα της κρύβονται μεγάλα παιδιά
ερωτευμένα με τη ζωή, ερωτευμένα με τα Σαββατοκύριακα τα γεμάτα μπριζόλες
και λουκάνικα, αλλά ακόμα με την ανάγκη του πατέρα και της μητέρας,
όταν η ζωή τους παίζει σκληρά…»

Λένε ότι κάθε φορά που καβαλάμε, στη σέλα μαζί μας ανεβαίνουν άγγελοι και διάβολοι …
Είναι αλήθεια !
Αντιπροσωπεύου ν αυτή τη διπολικότητα που κάνει τον κόσμο μας να ζει γεμάτο
από συναισθήματα, τόσο έντονα που μερικές φορές νομίζεις ότι η καρδιά θα πεταχτεί έχω από τα στήθια και θα αρχίσει να τρέχει μόνη της ουρλιάζοντας !
Διάβολοι που μας γυρνάνε το καρπό με τρόπο πολλές φορές παράλογο και βίαιο,
με την αδρεναλίνη φτάνει κατευθείαν στο μυαλό, αφήνοντας σε να τρέμεις για ατελείωτα δευτερόλεπτα

Άγγελοι που έχουν το πρόσωπο και τη φωνή όλων αυτών που δεν είναι πια μαζί μας, όλων αυτών που αγαπήσαμε, όλων των φόβων μας και των εμπειριών μας που φτιάχτηκαν απ΄ τα σπασμένα κόκαλα μας.
Ναι είναι αλήθεια, με τη μοτοσικλέτα μπορείς να σκοτωθείς !
Συμβαίνει, μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε από μας και μπορεί να χτυπήσεις, να πονέσεις και πονάει πολύ, είναι όμως αλήθεια ότι η ζωή μετασχηματίζετ αι σε υπέροχες αναμνήσεις, σε στιγμές αιώνιες,
σε γέλια τόσο δυνατά που μπορούν να φέρουν τον ήλιο ακόμα και σε μια κρύα βροχερή μέρα του Νοέμβρη
Μιλήστε με τον καθένα από μας και πείτε του να σας διηγηθεί μια βόλτα που έκανε, ένα ανέκδοτο, μια στροφή
και χαθείτε μέσα στο εκείνο το βλέμμα που πετάει σπίθες, μέσα στα γέλια και τα χαμόγελα που αβίαστα χαράζουν το μέτωπο και το πρόσωπο.
Μιλήστε στον καθένα από μας και ρωτήστε τον, τι θα απογίνει την ημέρα που θα αναγκαστεί
να παραιτηθεί από αυτό του το πάθος και ετοιμασθείτε να ακούσετε τη κραυγή της σιωπής, να δείτε το παιδικό βλέμμα να χάνεται και τη θέση του να παίρνει το βλέμμα του ναυτικού που ζει στη στεριά ή του πιλότου δεμένου στη γη !
Με τη μοτοσικλέτα μπορεί να σκοτωθείς είναι αλήθεια, αλλά δεν υπάρχει καλλίτερος τρόπος να ζήσεις το χρόνο που σου έχει παραχωρηθεί …
Αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει … Αφήστε το, δε θα καταλάβετε ποτέ …
Μα αν αύριο τύχει να πάτε στη θάλασσα με το αμαξάκι σας και την οικογένεια σας
και δείτε το γιο σας να χαιρετάει μέσα από τ αμάξι έναν από μας σα τρελός
μη προσπαθήσετε να καταλάβετε ούτε κι αυτόν !
Το παιδί μέσα από το υποσυνείδητο του, βλέπει σε μας αυτή τη σπίθα που εσείς δεν ήσασταν ικανοί να του γεννήσετε
Κι αν δείτε το μοτοσικλετιστή να ανταποδίδει το χαιρετισμό … δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο
Οι άγγελοι στη γη χαιρετιούνται πάντα, μα όποιος έχασε τα φτερά του το έχει ξεχάσει προ πολλού !

Μοτοσικλετιστέ ς περίεργος και υπέροχος κόσμος …
Ευτυχής να είμαι ένας απ αυτούς

ΑΡΧΗΓΟΣ ο Νικολας ..............................

φίλε ΝΙΚΟ μου άγγιξες την ψυχή μόνο αυτό σου λέω
εσύ το έγραψες αυτό ???

Νίκο, είτε είναι δικό σου (έτσι μου φαίνεται εμένα), είτε δανεικό, δεν έχει σημασία, είναι μια κατάθεση ψυχής.
Και κάτι τέτοιο θέλει ΚΟΤΣΙΑ !
Είσαι πρώτος

ανατρίχιασα....

Ένα θα πώ... Ανατρίχιασα! Respect φίλε .. φοβερό κείμενο...

Τι όμορφα πράγματα...
Να 'σαι καλά φίλε Νίκο, δάκρυσα από συγκίνηση...
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΕΜΑ..

Όλοι ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑΝ...κι εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση!!!

Τα συναισθήματα που βιώνουμε όλοι καθημερινά τα περιέγραψες με έναν μοναδικό, σχεδόν ποιητικό τρόπο!!!

φιλε νικο

Εισαι ωραιος......................τελος

I salut you my friend......RIDERS 4 EVER KEEP ON STROMING

Xαιρετω και υποκλίνομαι σε αυτούς που μπορούν
Να γράψουν στο χαρτί αυτό που νιώθει η καρδιά τους!!!

Υ.Σ.Είναι κάτι σαν το μοτοσικλετιστή ΤΑΛΕΝΤΟ!!!!

ρε μαν... αστοκαλό...

Υπεροχο...
Ενοιωσα να ταξιδευω και ειδα μπροστα μου ολες τις ομορφες αναμνησεις
που μου χαρισε η μηχανη.
Να σαι καλα ΝΙΚ

Φίλε Νίκο με έκανες και δάκρυσα πολύ μπράβο σου , με κάνη υπερήφανο να έχω φίλους με τέτοιο πνεύμα .

καλά βαλτός είσαι? Και βέβαια ανατρίχιασα.....
Απο την άλλη προβληματίστικα: Όπως έχω γράψει στο παρελθόν έχασα τον πολυαγαπημένο μου αδερφό πριν απο 3 χρόνια με μηχανή (και ήταν μόλις 26 ετών)
Πήγα παρακάτω, χωρίς ΠΟΤΕ να τον ξεχάσω (ΠΩΣ γίνεται άλλωστε???) και έκανα οικογένεια, σήμερα έχω ένα γιο 2 ετών και ένα μωράκι στην κοιλιά της γυναίκας μου.

Ε, το λοιπόν ο μικρός μου (που έχει και το όνομα του αδελφού μου "Θανάσης") απο τότε που συνειδητοποίησε τον κόσμο (12-14 μηνών) κόλαγε και κολάει όταν βλέπει μηχανές!!! μπορεί να κάτσει να τις κοιτάει ασταμάτητα... όταν γυρνάω το απόγευμα σπίτι και ακούει την μηχανή, βγαίνει στο μπαλκόνι και φωνάζει "μπαμπά" άν καμιά φορά είμαι σε κέφι τραβάω καμια ξερογκαζιά και τρελένεται!!! φωνάζει απο τη χαρά του.
Σημειωτέο ΔΕΝ έχει ανέβει ΠΟΤΕ του στη μηχανή! Νομίζω όμως οτι το αξίζει...

rory αυτο το κειμενο ειναι η καλυτερη μεταφραση για το πως νιωθουμε προς ολους τους δικους μας που απο φοβο μη παθουμε τιποτα πανω στην μηχανη μας,προσπαθουν να μας αποτρεψουν απο αυτον τον γλυκο ερωτα και σε ολους συτους τους γονεις που απαγορευουν την αποκτηση της πολυποθητης στα παιδια τους....
φιλε spithas μαλλον ο αδερφος σου ειναι πολυ πιο κοντα απο'τι εσυ νομιζεις....

RESPECT

Νικο....
πραγματικα μας αγγιξες στην ψυχη μας με την υπεροχη και ποιητικη σου γραφη!

ενα πραγμα με προβληματιζει......
πρεπει να γινω 44 ετων και να πινω τσικουδιες για να μου ερθει η εμπνευση??

ΥΣ: ειναι απο τις ελαχιστες μεγαλες απαντησεις που διαβαζω προσεχτικα και πραγματικα αξιζαν και οι τελεις. Μπραβο

Μπραβο Νικο!!
Ειναι ολα αυτα που κατα καιρους θελω να πω οταν με ρωτουν τι ειναι αυτο που αγαπω στις μηχανες αλλα δεν μπορω να τα εκφρασω.

Πολυ σοφος και ποιητικος!!

την κυριακη πηγαμε κατα καβαλα μερια με την μηχανη,στον γυρισμο μας προσπερναει ενα αμαξι (ναι ναι σιγα πηγαιναμε και στα δεξια) και στο πισω καθισμα καθοταν ενα κοριτσακι και βγαζει το χερι του και μας χαιρεταει και το χαιρετησα και εγω,δεν φανταζεστε πως ενιωσα.αμεσως θυμηθηκα αυτο το ποστ.τα φιλια μου,ευη.

Καλά μιλάμε απλα ανατρίχιασα!!!Να σαι καλά ρε φίλε περιέγραψες ακριβώς το συναισθημα οσων καβαλάνε...κ δεν πρόκειται να σε νιώσει κανένας άλλος!!

Φίλε Νίκο άργησα να διαβάσω αυτό το post (τώρα το είδα και με συγχωρείς) με λόγια δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωσα.........πάντως όλα αυτά μπήκαν βαθιά στο μυαλό μου και στην καρδιά μου και πιστεύω δεν θα τα χάσω ποτέ.Τέτοια κείμενα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και με τον εαυτό σου και με τους διπλανούς σου.ΜΠΡΑΒΟ!!!